Trening Combat

Jednostka treningowa "Combat" powinna łączyć w sobie naukę techniki oraz kształtowanie cech motorycznych. Szczególnie przydatne będą tu: siła, szybkość oraz zwinność. Cechami pomocniczymi są : gibkość i wytrzymałość.
W planie szkolenia można uwzględnić kilka jednostek treningowych poświęconych kształtowaniu siły czy zwinności, jak np. obwód stacyjny czy zwinnościowy tor przeszkód na sali gimnastycznej lub w terenie. Zazwyczaj jednak kształtowanie cech motorycznych odbywa się łącznie z nauką techniki i taktyki na tzw. treningu dwudzielnym.
Następną ważną kwestią jest przekazanie odpowiednich wiadomości tak, aby każdy uczestnik szkolenia po jego zakończeniu mógł samodzielnie doskonalić i utrwalać nabyte umiejętności. Kolejny problem to odpowiednie przygotowanie psychiczne. Zdarza się, że uczestnicy kursów samoobrony, mimo dużych umiejętności taktyczno-technicznych nie radzą sobie w sytuacjach realnego zagrożenia. Dlatego bardzo ważne jest wprowadzanie odpowiednich ćwiczeń uodparniających.
na ból i zmęczenie. Do tego mogą służyć np. walki sparingowe, początkowo wykonywane w ochraniaczach, później bez zabezpieczeń, według specjalnych przepisów.
Częstym błędem w szkoleniu typu "Combat" jest odbywanie ćwiczeń na macie w sali gimnastycznej. Istotnie, na macie należy uczyć podstaw technicznych, ale treningi dotyczące taktyki lepiej wykonywać w terenie, w warunkach zbliżonych do tych, w jakich mają zostać zastosowane.
Konstrukcja techniczna treningu combatu przebiega według schematu podobnego do treningu sztuk walki tzn. składa się z części wstępnej, głównej i końcowej.
Część główną można podzielić na dwa działy: poświęcony nauce techniki i taktyki oraz kształtujący wybrane cechy motoryczne. Takie rozróżnienie powinno dotyczyć większej części treningów podczas kursu. Jeżeli jednak zrezygnujemy z tego podziału na rzecz nauczania techniki, wówczas kształtowanie cech motorycznych przeniesiemy do części końcowej jednostki treningowej.
Oto przykład treningu dwudzielnego. Poniższy schemat można zastosować w warunkach hali sportowej wyposażonej w mapę, atlas sztangi itp W terenie natomiast do tego celu wykorzystujemy naturalne podłoże,drzewa, kamienie itp.

I. Część wstępna - 20 min
1. zbiórka, podanie celu zajęć ;
2. bieg (trucht) na wyznaczonym obszarze (lub wokół sali);
3. rozgrzewanie pasa barkowego i ramion w biegu lub w miejscu;
4. rozgrzewanie mięśni tułowia i nóg w marszu i w miejscu (we wszystkich płaszczyznach z uwzględnieniem skrętoskłonów, wymachów,
podskoków itp.
5. ćwiczenia gibkościowe nóg i tułowia w ruchu i pozycjach izolowanych;
6. Ćwiczenia zwinnościowe - przewroty, łączenie przewrotów, przetoczenia, wychwyty, przerzuty itp.

II. Część główna - 90 min (cześć A i B, odpowiednio 50 i 40 min)
część II A (techniczna)
1. nauka lub powtórzenia padów (w przód, bok, tył);
2. praktyczne użycie padów - zapasy w stójce (wymienione pady przez przeszkody);
3. nauka lub utrwalanie uderzeń (proste, haki, sierpy, uderzenia łokciem, kantem ręki, otwartą dłonią, grzbietem ręki, palcami);
4. walka z cieniem poznanych z zastosowaniem poznanych uderzeń nauka poruszania się oraz uderzania seriami w miejscu i w ruchu (w punktach 3 i 4 nauczamy również kopnięć i bloków, starając się łączyć te techniki w kombinacje;
5. nauka lub doskonalenie rzutów, obaleń, dźwigni, duszeń (minimalna liczba technik - najpierw pojedynczo, później stosując kombinację np.;
- kopnięcie + rzut lub obalenie + dźwignia lub uderzenie w parterze,
- uderzenie + rzut lub obalenie + dźwignia lub uderzenie,
- kopnięcie lub uderzenie + dźwignia;
6. taktyka walki wręcz - ćwiczenia z za kresu samoobrony przed uderzeniami, kopnięciami, chwytami za ręce, tułów, ubranie, czy włosy, atakami i zagrożeniami różnego typu bronią.
Ten punkt można realizować w dwojaki sposób: w pierwszej fazie szkolenia uczymy jednej obrony na konkretny atak, a nawet przy podobnych rodzajach ataku jednej i tej samej obrony. W miarę zaawansowania uczestnicy kursu wykonują obronę przed określonym atakiem używając poznanych technik, według schematu taktycznego;
- sprowadzenie do parteru;
- eliminacja lub obezwładnienie przeciwnika.

częśćII B ( kształtowanie siły )
Najlepszą metodą kształtowania siły w tego typu szkoleniach jest metoda obwodu stacyjnego. Posługując się nią wraz z postępem siły obserwujemy wzrost poziomu szybkości i wytrzymałości, a co za tym idzie, wydolności układu krążenia.
W tej części treningu postępujemy według następującego szablonu. Normą wyjściową jest 50 proc. możliwości ćwiczących. Ćwiczenie na jednej stacji nie powinno trwać dłużej niż minutę, a liczba powtórzeń nie powinna przekraczać 20. Tempo wykonywania ćwiczeń powinno być szybkie.
Kolejnym etapem jest określenie czasu potrzebnego do pokonania jednego, dwóch lub trzech obwodów w tempie powodującym lekkie zmęczenie. Na podstawie tak określonego czasu wyjściowego planuje się czas, który ćwiczący ma osiągnąć po czterech tygodniach pracy. Jest to zwykle 5-10 sek. Mniej niż czas wyjściowy.
Stwierdziwszy przyrost siły można zwiększyć liczbę powtórzeń na poszczególnych stacjach, dzięki czemu spowodujemy wzrost odporności na zmęczenie, lub zwiększyć obciążenie pojedynczych ćwiczeń, co w efekcie przyniesie wzrost siły. Trening obwodowy ma jeszcze jedną zaletę - nie wpływa ujemnie na poziom koordynacji ruchowej.

III Część końcowa - 10 min
1. ćwiczenia rozluźniające i relaksacyjne;
2. ćwiczenia oddechowe;
3. podsumowanie zajęć.
Podany tok jednostki treningowej jest zarysem ogólnym. Każdy trening w ramach istniejącego scheŹmatu należy ustalić jednorazowo, bezpośrednio przed jego wprowadzeniem.