Historia Chi Bong

Każda szkoła sztuki walki Vo Thuat posiadała i posiada w programie nauczania na wyższym poziomie wyszkolenia techniki z bronią. Metody walki bronią Vu Khi były dostosowane do technik walki wręcz Quyen Dao tak, aby ekspert sztuk walki mógł się nią posługiwać bez specjalistycznego treningu. Trening z bronią nie służy tylko do walki, ale jest również ćwiczeniem koordynacji ruchowej, wyrabia szybkość oraz siłę. W tradycyjnym Vo Thuat mówi się o 18 broniach. Ogólnie Vu Khi można podzielić na bronie długie i krótkie oraz sztywne i elastyczne. W Wietnamie były całe prowincje znane z ekspertów danej broni.

Znane jest powiedzenie :

" Sztuka kija z Quang Binh i sztuka walki z Binh Dinh "

Najstarszą bronią jest niewątpliwie kij ( Bong ) Od niego rozwinęły się inne rodzaje broni tzw. długie. Do najpopularniejszych "długich broni" należą :

Mua Sang - długa lanca, o długości 2,5 m., stosowana głównie przez piechotę przeciwko konnicy,
Thuong - dzida, będąca przez wieki podstawową bronią powstańców chłopskich,
Dai Dao - halabarda.

Drugą kategorią broni jest broń krótka, używana początkowo głównie przez szlachtę wietnamską :

Kiem - miecz. Jego pochodzenie i sposób walki jest niewątpliwie pochodzenia chińskiego. Podobnie jak w Chinach, miecz był symbolem władzy.
Dao - szabla.
Z tych dwóch głównych białych broni powstały różne odmiany takie jak :
Ma Dao - duża szabla,
Thanh Long Dao - wielka szabla,
Song Kiem - podwójny, składany miecz,
Song Phu - miecz-hak.
Do najpopularniejszych form nauczanych w VVD należą :
Luong Nghi Kiem Phap Quyen - forma dwóch sił Am i Duong,
Thai Cuc Kiem Phap Quyen,
Viet Nhu Kiem Phap.

Do mniejszych broni tej kategorii Vu Khi należą różne odmiany noży i sztyletów. Były one używane głównie jako bronie w zwarciu w czasie bitwy.
Najbardziej znane i popularne to :

Doan Dao - sztylet,
Dao Gam - nóż,
Yen Dao - nóż motylkowy, podobny do broni używanej w popularnej chińskiej sztuce walki Ving Tsun,
Vinh Phu - sztylet o stożkowej rękojeści.
Osobny rozdział to bronie o nazwie Kich, czyli bułat. Broń ta była podobna do tej, której używano w Polsce w XVII wieku.

Trzecia kategoria broni to tzw. bronie ludowe, czyli takie, które rozwinęły się dzięki inwencji ludu wietnamskiego. Techniki walki były tajemnicą wieśniaków i stanowiły doskonałą obronę przed bronią regularnego wojska :

Dinh Ba - widły, dzięki swojej budowie były groźną bronią przeciwko szabli i mieczowi,
Bua Cao - łopata,
Long Gian - cep o długości 30-40 cm (odp. Nun Chaku),
Moc Can - korba (odp. Tonfa),
TanTthiet Thuong - przyrząd do sadzenia ryżu (odp. Sai),
Day Xich - łańcuch,
Song Chui - metalowe przedmioty używane w gospodarstwie. Z tych broni wytworzyły się nowe, które z czasem znalazły zastosowanie w regularnej armii,
Tan Thiet Gian - potrójny cep.
Dzięki dołączeniu jednego członu do klasycznego Long Gian powstała długa broń o dużej sile rażenia, bardzo skuteczna w walce z konnicą i piechotą uzbrojoną w lance,
Can Khon Lien - łańcuch z kulką,
Roi Truong - metalowy bat.

Ostatnią grupę stanowią bronie służące do rażenia na odległość, a więc :

Xa Tien - łuk,
Phi Tien - specjalne metalowe strzałki.

Duży wpływ na niektóre techniki walki bronią miały techniki z chińskich sztuk walki. Egzaminy przeprowadzane na uniwersytecie Giang Vo Duong obejmowały również znajomość posługiwania się 18 broniami - Thap Bat Ban. Obecnie w treningu, np. International VVD czy Quan Ki Do stosuje się niektóre z 18 podstawowych przyrządów Vu Khi. W obu tych kierunkach podobna jest metodyka nauczania i struktura treningu z bronią, głównie z Bong Phap (kijem). Stosuje się trening Quyen (formy) i Song Luyen (ćwiczenie w parach). Najbardziej popularną bronią jest obecnie Bong Phap. Ogólny podział technik wygląda następująco :

Tan Phap - pozycje,
Than Phap - poruszanie się. Zarówno pozycje, jak i poruszanie się, są identyczne jak w QUYEN DAO (czyli sztuce VVD obejmującej tylko techniki walki wręcz, bez użycia broni),
Bong Tuat - sztuka posługiwania się kijem. Obejmuje różne formy ćwiczeń z Bong mających na celu wyrobienie "czucia" kija,
Da Bong - techniki ataku kijem,
Phan Bong - techniki obrony (bloki, zasłony),
Doat Bong - sztuka wytrącania kija. Dawniej ta umiejętność była wpajana tylko wybranym uczniom. Istnieje wiele sposobów wyrwania przeciwnikowi broni z ręki: od metod brutalnych (np. uderzenie w nadgarstek) aż po finezyjne dźwignie i pułapki,
Di Than Doat Bong - uniki,
Chong Doat Bong - sztuka wykonywania dźwigni i rzutów za pomocą kija. Ta metoda często była nauczana ze sztuką Doat Bong,
Thao Bong - formy Quyen z kijem,
Song Luyen - techniki wykonywane w parach - atak i kontratak.

W technikach walki kijem stosuje się również różne odmiany tych broni np. : Bat - pałka, Sao - flet, Song Doan Con - dwa 50 cm kije. Formy z bronią są bardzo widowiskowe dla postronnych obserwatorów, wymagają jednak od ćwiczącego wielkiej precyzji.
W roku 2006 Grand Master Phan Hoang założył w Polsce szkołę kija Chi - Bong. Jest to współczesna szkoła kija i na jej szefa wyznaczył Mistrza Ryszarda Gibczyńskiego.